W ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat radykalnie ograniczono przemysłowe emisje siarki (głównie SO₂) do atmosfery, przez co również zmniejszyły się immisje siarki do gleb. Na obszarach odległych od ośrodków przemysłowych, dopływ siarki z atmosfery nie pokrywa już bieżącego zapotrzebowania roślin uprawnych na siarkę.

Na niedobór siarki w glebie, szczególnie wrażliwe są rośliny krzyżowe. U podwójnie ulepszonych odmian rzepaku widoczne jest to w formie objawów niedoborowych (pożółkłe liście), co obniża istotnie plon nasion. Do rozpoznawania stopnia zaopatrzenia roślin w składniki pokarmowe stosowana jest chemiczna analiza roślin. Próbki roślin rzepaku należy pobierać w fazie wzrostu łodygi do pojawienia się małych zielonych pąków kwiatowych (faza kwiatostanu zwartego). Na jedną średnią próbkę należy pobrać liście z górnej części roślin z 20-25 miejsc. Zawartość siarki (S) w suchej masie powinna wynosić 0,5%.

Do wzrostu i rozwoju niezbędne jest zapewnienie roślinom odpowiednich zasobów siarki w glebie. Efektywne jest jednak również dolistne uzupełnianie niedoborów siarki w okresie wystąpienia typowych objawów na liściach, albo w przypadku ograniczonego pobierania siarki z powodu suszy lub naturalnych niedoborów.

Na podstawie licznych doświadczeń polowych i analiz roślin wykazano, że w nawożeniu rzepaku niezbędna jest dawka 20-40 kg siarki (S) na ha, która zapewnia odpowiednie plonowanie. Stosowanie nawozów zawierających siarczan magnezu, jest szczególnie zalecane do nawożenia doglebowego lub dokarmiania dolistnego, ponieważ magnez i siarka pobierane są przez rośliny równocześnie. Zapewnia to obniżenie zawartości glukozynolanów w nasionach.

Opryski rzepaku można wykonywać 5% lub 10% wodnym roztworem siarczanu magnezu, które można łączyć ze stosowaniem pestycydów. Na glebach ubogich w siarkę przy optymalnej zawartości magnezu, zalecanym nawozem może być siarczan potasu, zawierający dwa ważne składniki dla rzepaku - potas i siarkę.

Gleby piaszczyste i ubogie w próchnicę zawierają za mało siarki dostępnej dla roślin. Niedobór siarki u kapusty głowiastej białej objawia się przez brunatnienie liści i obniża jakość plonu. Niedobór siarki u brukwi i rzodkwi oleistej jest podobny jak u rzepaku i innych roślin krzyżowych. U rzodkwi oleistej występuje szczególnie wyraźnie chochelkowatość liści.

W przypadku rzepaku wpływ gleby na dostępność siarki dla roślin jest szczególnie duży w okresie wiosennym, ale może występować również jesienią. Na liściach rzepaku pojawia się wówczas żółte zabarwienie przesuwające się od ich brzegów do środka blaszki liściowej. Nerwy liściowe pozostają zielone i są wyraźnie widoczne. Niedobór siarki na plantacji ogranicza tempo wzrostu rzepaku, co sprzyja intensywnemu rozwojowi chwastów.

Przy niedoborze siarki, młode liście kukurydzy wykazują zabarwienie jasnożółte aż do białawego. Nerwy liściowe są słabo widoczne. Jednak zmiany te są u kukurydzy podobne do objawów niedoboru innych składników i łatwo się pomylić. Skutki niedoboru siarki u kukurydzy występują w fazie przydatności na kiszonkę - starsze liści zabarwiają się na czerwono-fioletowy kolor, a kolby są słabo wypełnione ziarniakami.

Żółknięcie liści buraka cukrowego spowodowane niedoborem siarki często zdarza się na bardziej piaszczystej części pola. W liściach buraka cukrowego zawartość siarki (S) powinna wynosić 0,2-0,3% w suchej masie. Po rozpoczęciu żółknięcia liści buraka cukrowego, występuje następnie chochelkowaty kształt blaszek liściowych.

U pszenicy, niedobór siarki powoduje w fazie strzelania w źdźbło żółknięcie liści środkowych i młodych. Żółknięcie liści pszenicy powodowane niedoborem siarki jest często błędnie rozpoznawane jako niedobór azotu. Jednak nawożenie azotem nie likwiduje w takich przypadkach żółknięcia blaszek liściowych lecz następuje jeszcze silniejsze ich żółknięcie, szczególnie na glebach lekkich. Często spotykane są objawy niedoboru siarki równocześnie z występującymi na roślinach niedoborami magnezu i manganu. W roślinach zbożowych, zawartość siarki powinna wynosić 0,2-0,3%.

Zalecane dawki siarki (S) przy plonach średnich ważniejszych gatunków roślin uprawnych:

Burak cukrowy: 10-20 kg S/ha

Ziemniak: 10-20 kg S/ha

Rzepak: 20-40 kg S/ha

Zboża: 10-20 kg S/ha

Kukurydza na kiszonkę: 10-20 kg S/ha

Kapusta: 20-40 kg S/ha

Koniczyna z trawami: 25-45 kg S/ha

Użytki zielone: 20-40 kg S/ha

Opracowanie: Grzegorz Wysocki